به گزارش خبرگزاری صدا و سیما، همایش سالانه دبیران و کارکنان ستاد امر به معروف و نهی از منکر صبح امروز (۱۴ مهرماه) برگزار شد و حجت الاسلام والمسلمین محمدحسین طاهری آکردی، سرپرست این ستاد، به تبیین جایگاه حیاتی این فریضه پرداخت.

طاهری آکردی، امر به معروف و نهی از منکر را فراتر از یک وظیفه صرف دینی، بلکه یک فریضه جامع و زیربنای نشاط اجتماعی دانست و ابراز تأسف کرد که این امر الهی در جامعه با نگاهی منفی مواجه است و آن‌گونه که شایسته است، به منصه ظهور نرسیده است.

امر به معروف، تجلی نظارت همگانی

وی با استناد به اصل هشتم قانون اساسی، امر به معروف و نهی از منکر را به عنوان تجلی حقیقی نظارت همگانی مردم بر حاکمیت، در کنار نظارت دولتی معرفی کرد. او این مفهوم را دارای سابقه تاریخی ۱۴۰۰ ساله در حکمرانی دینی دانست و افزود: «امروز بسیاری از کشور‌های غربی به مشارکت اجتماعی در نظارت بر دولت افتخار می‌کنند، در حالی که حکمرانی دینی قرن‌ها پیش، تمام آحاد جامعه را ملزم به نظارت بر حاکمیت کرده است.»

رئیس ستاد، دلایل عدم همراهی کامل برخی دولتمردان با این وظیفه را ناشی از رفتارهای اشتباه و موضع‌گیری‌های سیاسی نادرست دانست و اذعان کرد که این وظیفه الهی هنوز به درستی پیاده‌سازی نشده است.

وی با اشاره به توصیه‌های رهبر معظم انقلاب، تصریح کرد که اگر مردم به عمق تأثیرگذاری این فریضه در زندگی خود واقف می‌شدند، هرگز آن را رها نمی‌کردند. او بی‌تفاوتی را آفت جامعه خواند و توجه به سرنوشت اجتماع را شرط مسلمانی برشمرد.

فلسفه قیام و انتظار فعال

طاهری آکردی در بخش دیگری از سخنانش، با اشاره به پیام آیت‌الله العظمی نوری همدانی به این همایش ، به بیان هدف آفرینش پرداخت: خداوند انسان را آفرید تا به کمال مطلق برسد و خلیفه او در زمین باشد. برای هموار کردن این مسیر، خداوند عقل را داده و بعد ۱۴ معصوم را فرستاده تا این حکمرانی الهی محقق شود.

او با تفکیک میان اعمال عبادی صِرف و هدف اصلی دین، گفت: «احکام خدا صرفاً نماز و روزه و حجاب نیست؛ این‌ها در زمان امام حسین (ع) هم وجود داشت. آنچه امام حسین را به میدان آورد، این بود که تمام این اعمال اگر تحت ولایت خدا نباشد، تبدیل به طاغوت می‌شود.»

در خاتمه، وی به مفهوم انتظار فرج پرداخت و تأکید کرد که انتظار، انفعال و دست روی دست گذاشتن برای ساختن جامعه توسط امام زمان نیست، بلکه این نوعی مرگ است.

طاهری آکردی منتظر واقعی را کسی دانست که ابتدا خود را بسازد (صالح) و سپس برای ساختن جامعه بکوشد (مُصلح). او در پایان از حاضرین خواست تا با تأثیرگذاری تدریجی و مدارا در کار فرهنگی، خود را برای مسیری که امام حسین (ع) طراحی کرده، آماده سازند.